Ja we zijn weer thuis, gelukkig! Woensdag kreeg Mies het verlossende woord, ontslag. Voorwaarde om naar huis te mogen was de vorming van gas, ook wel een scheetje genoemd, of een grote boodschap, synoniemen daarvoor kun je zelf ook wel verzinnen. En net na de middag kwam dat dus op gang, gelukkig maar want de buik was er een waar een 6 maanden zwangere vrouw jaloers op zou zijn. De druk was er een beetje af, zo fijn, nu snel de dokter roepen voor de zegen. Uurtje later belt ze mij, ben je al onderweg, uhhh nee, ik wachtte op jouw belletje dat het mocht. Ik spring in de Mini en zonder file ben ik een half uurtje later in Eindhoven. Nog even langs de apotheek, de dagelijkse medicatie is inmiddels aardig gegroeid. Poedertje hier, pilletje daar en nog wat verbandjes om op de open wond te plakken. Idee is dat het lichaam de wond zelf moet dichtmaken, dat hebben ze bewust nog niet gedaan ivm de kans op infecties. Nu de pijn nog, die is best hevig vooral bij het opstaan en bewegen. Dat kan nog wel een tijdje duren maar iedere dag zou het een stukje minder moeten worden.
Gaan we nog op vakantie vraagt Timon, die er al 2 weken op heeft zitten en eigenlijk wel iets in het vooruitzicht wil hebben. We vinden het nog een beetje eng om al iets vast te gaan leggen dus we kijken nog een paar dagen aan. Maatje Joep gaat gelukkig ook pas in augustus. Eerlijk gezegd heb ik ook wel behoefte om even in een andere omgeving te zijn en de dagelijkse sleur even te doorbreken. Deze week heeft er toch wel ingehakt met die vervelende ritjes naar Eindhoven en de onzekerheid over wanneer Mies weer naar huis mocht.
Recente reacties