Eergisteren was een hele slechte dag, misschien wel de slechtste sinds kerst vorig jaar, al kon de diagnose zelf er ook wat van… zoveel pijn niet uit te houden, ‘s ochtends ging het nog maar daarna kwam de pijn met volle kracht binnengebeukt. Timon heeft proefwerkweek en maatje Joep studie dag dat betekent samen voetballen zolang als het kan! Maar het liep die dag allemaal niet zo lekker, de pijn werd heviger en heviger en in elkaar gedoken in de badkamer dan toch maar dat noodnummer gebeld, eigenlijk met de vraag of we extra of andere medicijnen mochten, nee, kom maar even langs, spoedeisende hulp. Timon wilde met Joep mee trainen, dat kwam goed uit, Timon naar Joep en wij naar de spoedafdeling. Wachten, eerst de gekneusde ribben en de pijn op de borst verhalen van anderen afwachten. Elke aandoening heeft natuurlijk de eigen mensen die ingeschakeld worden. Wij moesten best lang wachten maar na een uurtje, kan korter zijn maar zo voelde het wel, werden we naar binnen geleid, alvast een infuus aangelegd voor eventueel morfine. Bloed afgenomen, de gebruikelijke vragen beantwoord en daarna wachten op uitslag van het lab. Bloedwaarden ok, gebruikelijke vragen over stoelgang etc beantwoord, infuus eruit en weer naar huis. De morfine deed z’n job gelukkig, lopen ging weer beter en thuis patat gehaald.
Ok we gaan beginnen, vandaag afspraken in Eindhoven, pre-operatieve screening en eindelijk die vermaledijde patientenregistratie. Want… maandag gaan ze even naar binnen gluren, Kijkoperatie dus, en afhankelijk van wat daar te zien is volgt de grote operatie. Of niet en dan is het zaak om de de tumor te temperen met een behandeling. Anti-hormonaal of anders. Om 13.30u melden in Eindhoven, s’ochtends alleen beschuit met jam, en heldere drankjes. Het gesprek met Dr Bekker eerder die ochtend was fijn en de situatie werd nog een keer helder uiteengezet. Toeval wilde dat zijn vrouw 10 jaar geleden haar 50ste verjaardag in café Berlijn had gevierd en ik had mijn cafe Berlijn trui aan, hoppa klik, ijs gebroken!
Nog even langs de anesthesie, en we zijn er nu toch, hartfilmpje maken en bloed afnemen. Ik had genoeg zkh gezien en wandelde naar buiten, even frisse lucht, ben een beetje verkouden en dat doet de buitenlucht wonderen. Die laatste 2 dates deed Mies alleen, maar nog voor de bloedafname sloeg de pijn in. Ik betaalde de parkeerbon en liep haar tegemoet, samen strompelden we naar de auto en naar huis. Gelukkig was Rita gisteren gekomen om bij Timon te blijven vandaag, en die hebben zich prima vermaakt, dankzij bakkertje Bart natuurlijk! Dank hiervoor oma Rita!
Goed weekend…
Recente reacties